Recensie Jane Harper - Wildernis

Begin vorig jaar las ik De droogte, het debuut van Jane Harper. Ik was behoorlijk enthousiast en wilde Wildernis daarom graag lezen om te zien of het weer een goed boek zou zijn. Wat ik zo leuk vond aan het eerste boek was dat de auteur er zo goed in geslaagd was om de omgeving een grote rol toe te bedelen zonder te vervallen in lange beschrijvingen. Ik hou niet zo van paginalange omschrijvingen van de omgeving, ik ben meer van de dialogen. En Wildernis klinkt alsof er weer een grote rol is weggelegd voor de natuur. Samen met een intrigerende cover en achterflap is dit een boek dat gelezen moest worden.      

Recensie Jane Harper - De droogte

Al twee jaar teistert droogte het plattelandsstadje Kiewarra. Het land verdort, het vee sterft. Men is de wanhoop nabij. De spanning wordt ondraaglijk als drie leden van een gezin dood worden aangetroffen. Luke Hadlers zelfmoord – nadat hij zijn vrouw en zesjarige zoontje van het leven beroofde – laat iedereen verbijsterd achter. Aaron Falk keert terug naar het stadje waar hij opgroeide om de begrafenis van zijn vroegere beste vriend bij te wonen. Hij raakt daar tegen wil en dank betrokken bij het onderzoek naar de dramatische zaak. Als de vragen zich beginnen op te stapelen en het wantrouwen groeit, wordt Falk gedwongen de gemeenschap onder ogen te komen die hem twintig jaar geleden heeft verstoten.

Voor Vrouwenthrillers las ik het debuut van Jane Harper, een boek dat flink is gepromoot en een sensatie wordt genoemd. Benieuwd of alle lof ook terecht is heb ik De droogte gelezen.